UYUMADAN ÖNCE BİR DOZ

Yatağım  en çok ben olduğum yer sanırım. Beni bana bırakan,  kimseyle değil kendimle  kodlandigim  ve konumlandırığım , tüm kabuklarımdan sıyrılıp ben olduğum.. bana kaldığım. .. Yalnızca kendime ait olduğum...

İşte o en kendime ait olduğum anlarda..

NEDEN?!

Elbet birgün  sebebi  bulunacak  yeterince aranırsa eğer...

Neden? diye soracağım  bazen...

Bir çocuk cevap vericem  kendime.. Kollar yana açık  o masum saflıkla..

-İŞTE...

Bugün de böyle işte...

Bazen bazı şeylerin doğrusu yanlışı yoktur.

 Işte o topraklarda uzanıp güneşi  cekiverecek enerjiyle ve aşkla uyanayim doğan güne..

Dün dünde kaldı... Düne dair ne varsa geçti.. Hüzün de neşe de.  (Bu da geçer ya hü)

Kendimi uykunun  o büyüleyici  kollarına bırakıyorum simdi  büyük bir huzurla...

 Huzurlu uykular dünya..

Share :

Tweet

Related Post